Back in Chiang Mai-city

Gister zijn we met de scooter naar de Lod Cave geweest. Het zou een uurtje rijden zijn, maar helaas was dit weer eens een Thais uurtje. Na ongeveer twee uur (plus een omweggetje omdat we een bordje gemist hadden) kwamen we aan. Samen met een gids die amper Engels kon, een ouderwetse lantaarn en een zakje vissenvoer gingen we de cave in.

Dit was echt griezelig! Afgelopen jaar ben ik twee keer in een grot geweest, maar dit was echt anders. De veiligheidsvoorschriften zijn iets wat anders. Gekke bamboestokken over het water en mini trappetjes. Zo te horen zat de grot vól met vleermuizen. Onze gids kon met handen en voeten uitleggen dat als het donker werd de vleermuizen naar buiten vliegen en de vogels naar binnen. Vandaar al die ranzige vogel- en vleermuizenpoepjes op de trapleuningen (hello desinfecterende handgel). Wij blij dat we er in de middag waren. Het enge in deze grot was dat het super rustig was en dat er dus meerde momenten waren waarop we met zijn drieën en ons primitieve lampje in het donker stonden. Als het in zou storten hadden we een probleem. Want met haar zouden we de oorlog ook niet winnen. Ook moesten we met een bamboebootje/vlotje over het water. Hier zou dus de vissenvoer van pas komen. Maar OMG! Dit was nog wel het engste van alles. Honderden, hongerige, ranzige, grote vissen zwommen met ons vlotje mee. No way dat we deze beesten nog dichter bij ons bootje zouden brengen. Toen we eindelijk de grot uit gingen, hebben we het zakje over de reling gekieperd.

Ik word wel ietsiepietsie paranoia dat iedereen hier van die schietgebedjes doet. Tijdens het landen met het vliegtuig in Bangkok zat een steward voor m'n neus die dit deed. Ik schrok me wild - hij pieste in z'n broek van het lachen. Toen we de grot uitliepen deed onze gids dit ook. Deed ze dit gebedje omdat het automatisme is? Of was ze oprecht blij dat ze nog leefde...

Op de terugweg kwamen we erachter dat we niet zo veel benzine meer hadden. Britts scooter begon steeds langzamer te rijden. We zijn bij een viewpoint gestopt om te vragen waar het eerste tankstation was. 27 kilometer, FOL. Maar deze dame had nog wel een flesje staan. Ze kwam tevoorschijn met een litertje licht blauw vloeistof en zei dat we dit wel voor 100 baht (€2,50) mochten hebben. Holy shit, voor 80 baht gooi je je hele tank vol. We probeerde er nog iets af te krijgen, maar toen liep ze weg. Ze wist natuurlijk dat wij het toch wel zouden kopen. Beide scootertjes een half litertje op laten slurpen. And we made it! Onze scooter vervolgens wel 5 uur te laat ingeleverd. Dat zou 20 baht per scooter per uur kosten. Deze dames waren zo druk met elkaar dat ze het niet eens door hadden, dus zijn wij héél hard weggelopen. Verzacht weer een beetje de pijn van de liter benzine.

Jut en Jul vertrokken vanochtend om 9 uur uit Pai. Wij mochten hartstikke fijn achter in het busje. Helemaal niet erg, aangezien we de vorige keer misselijk waren *ahum*. We wisten van de heenreis dat het laatste stuk het ergste was. En ja, op de terugweg was het eerste stuk het ergst. Ondertussen was er ook een tropische regenbui in de bergen. Maak een voorstelling van ons, opgerold in sjaals, achter in het busje.

Nu Chiang Mai. Terug van weggeweest. Helaas heeft de tropische regenbui ook deze stad bereikt. Ik wilde heerlijk gaan zwemmen, helaaaas. Vanavond hebben we een Thaise kookcursus gehad. Een heel leuk Thais receptenboekje gekregen, dus als hij de reis overleefd...

Morgenochtend hopen we nog twee tempels te bezoeken en daarna op de gok een bus naar Ayutthaya te vinden. Fingers crossed.

XXX